Ёш ижодкорлар сахифаси
“Бир ёлғон – мингта эртак эшиги”
Ёлғон гапирган ўқувчим.
Баъзида дарс давомида кутилмаган ҳолатлар рўй беради. Айниқса, ўқувчиларнинг тўғрилиги, ҳалоллиги ёки аксинча, кичик ёлғонлари ўзига хос тарбиявий сабоқларга сабаб бўлади. Ана шундай бир дарс менга ўзим кутмаган ҳаётий сабоқ бўлди.
«Мен китобни ўқиганман» – деб бошланди ҳаммаси.
3-синфда “Энг севимли эртагим” мавзусидаги дарсда ҳар бир ўқувчи ўзи ўқиган эртак ҳақида гапириб бериши керак эди. Барча навбати билан чиқиб гапирди. Навбат Абдулқодирга келганда, у бироз иккиланиб турди-да, ишонч билан деди:
— “Мен Алпомиш эртагини ўқидим. У жуда кучли эди, душманларини енгди!”
Ҳаммаси жойида туюлди, аммо мен қўшимча савол бердим:
— “Хўш, Алпомишнинг дўстининг исми ким эди?”
У жим бўлиб қолди. Кейин эса:
— “Ҳмм… Алпомиш ёлғиз эди…” — деди.
Синф кулиб юборди. Мен эса мулойимлик билан шундай дедим:
— “Алпомишда Барчиной деган ёр, Қалдирғоч деган от бор эди. Балки сен бу эртакни ҳали ўқимагандирсан?”
Абдулқодир қизариб кетди ва бошини пастга эгди:
— “Мен ўқимадим… Лекин мен ҳамма ўқиганлар қатори гапиришни хоҳладим.”
Бу сўзлар юрагимга уриб тушди. Мен шу заҳоти синфга шундай дедим:
— “Ҳақиқатни тан олиш – бу жасорат! Ёлғон эса вақтинча ёрдам бериши мумкин, лекин ишончни йўқотади.”
Кейин мен Абдулқодирни табриклаб, унга “Алпомиш” эртагини совға қилдим ва ундан эртаси куни ўқиб келиб, синфдошларига сўзлаб беришини илтимос қилдим. У рози бўлди. Ўша кундан кейин Абдулқодир синфда энг кўп эртак ўқийдиган болага айланди.
Хулоса:
Ҳар бир бола ёлғон гапириши мумкин — бу болаликка хос ҳолат. Аммо ўқитувчи ўша пайтда уни шарманда қилиш ўрнига, ёлғоннинг ўрнини ҳақиқат билан алмаштиришга ёрдам бериши керак. Ана шу кичик воқеа катта ўзгаришларга олиб келиши мумкин.
“Бир куни дарсда…” – бу оддий воқеа ортида ётган беқиёс ҳаёт сабоғидир.
Абдумуталлибова Дилшода,
Андижон давлат чет тиллари институти талабаси
